حسن سبیلان اردستانی

من می‌گم روزنامه نگاری محلی مهمتره!

محمد رضا نوروز پور

من می‌گم روزنامه نگاری محلی مهمتره!

محمد رضا نوروز پور

روزنامه های محلی در آمریکا مهمتر از روزنامه های سراسری ان و تاثیر گذاری بیشتری دارن. آمریکایی ها در وهله اول دوست دارن روزنامه های مربوط به کامیونیتی، محل، شهر، ایالت و در نهایت روزنامه های سراسریشون رو بخونن، بعد اگه حال کردن می رن ببین اوباما چی می گه یا کلینتون می خواد امرو بره اسرائیل یا آنگولا؟

همین رونق برای رادیو و تلویزیون های محلی هم متصوره و به همین خاطر بود که اف سی سی (کمیسیون ارتباطات فدرال) پنج شش سال پیش قوانین مالکیت رسانه های محلی رو تغییر داد تا اونها نتونن با همدیگه ادغام بشن و رقابت بین اونا مستدام بمونه.

دیفالت یه آمریکایی یا حتی یه انگلیسی اینه که اول ببینه مثلا تو منچستر سیتی که اون توش زندگی می کنه یا توش یه بیزینسی داره چی می گذره بعد ببینه حالا عموسام قراره برای اقتصاد درهم شکستش چه نقشه ای بکشه. خلط مبحث نشه ها دارم اولویت ها رو می گم بعد کامنت نذارین بگین بابا کی میگه اونا نمی دونن تو آمریکا چی می گذره.

فرق اونا البت با مردم ما اینه که ما نه می دونیم تو محله ها یا شهری که توش زندگی می کنیم درست و درمون چی می گذره نه مثلا تو سودان! دلیلشم اینه که تیراژ کل روزنامه های ما در سراسر کشور 70 میلیون نفری بزرگِ پهناورمون که بدون شک روزگاری کوروش کبیر بر اون پادشاهی می کرده و ما امپراطوری بزرگی بوده ایم و چه چیزهای دیگری نیز که بوده ایم و کسی از ان خبر نداره، همش روهم به دو میلیون تا هم نمی رسه حال آنکه برادران پاکی ما در خاوران، تقریبا یه ده برابر نسبت به ما جلو هستند و تازه سرانه مطالعه و روزنامه خونیشون هم به مراتب از ما بیشتره.

همین چند روز پیش یکی از مسئولان رسانه ای سیرالئون که خیلی ها نمی دونن کجای دنیاس، اومده بود روزنامه خبر می گفت تو کشور پنج میلیون نفریشون که متوسط درآمد اونا روزی یه دلاره، 40 تا روزنامه خصوصی درمیاد که همشون هم بفروشن و ضرر نمیدن، تازه 40 تا هم گف، رادیوی خصوصی دارن.

فلاش بک به ینگه دنیا

اگه به زندگی تدترنر، بینانگذار سی ان ان که من خیلی دوسش دارم و یه بار کل زندگیشو سال 80 تو سروش هفتگی تشریح کردم نگاه کنین، می بینین که اون روی خرابه های باقی مونده از بیزینس پدر ورشکسته اش که نهایتاخودکشی کرد، کاخ سی ان ان رو بنا کرد و بیزینس پدرش چیزی نبود جز یه سری کارهای خدماتی مربوط به کابل کشی تلویزیونای محلی . ترنر از همین بیزنس زمین خورده، پیاز امپراتوری بزرگش رو تو زمین آتلانتا چپوند و اولین شبکه کابلی تمام خبری جهان رو در سال 1982 راه انداخت و این پیاز البته در جنگ اول خلیج فارس مثه ماه کونه کرد( اشاره به ضرب المثل فارسی که فلانی پیازش کونه کرده یعنی کارش گرفته). گرچه تدی آخرش جف شیش نیورد و تهش گولِ جهودا رو خورد و همه زندگیش رو و از جمله آرشیو کامل فیلمای کلاسیک با ارزش هالیوودش رو به تایم وارنر که اون موقع توسط جرالد لوین یهودی اداره می شد فروخت و به حاشیه رفت و هنوز که هنوزه حسرت اداره سی ان ان رو می خوره. با این همه ما نباس از این مهم غافل بشیم که اهمیت رسانه های محلی در آمریکا بود که به فردی چون بیگ ماوث آو دِثاوث یا همان دهان بزرگ جنوب (یکی از مشهور ترین القاب تد ترنره) این امکان رو داد که پیشرفت کنه و دنیا رو با پدیده ای جدید آشنا کنه.

کل این ماجرا رو برای این می گم که در کشور ما روزنامه نگاری سراسری که جای خود داره، ( این یعنی که یه عالم حرف و حدیث دراه که حالا وقتش نیس) اما روزنامه نگاری محلی به طرز خوفی، بی اهمیت می زنه و کسی به اون وقعی نمیذاره. حال اونکه توجه به روزنامه نگاری و روزنامه های محلیه که می تونه کشور ما رو بترکونه در مسیر پیشرفت. واسه این حرفم چند تا دلیل دارم که توضیحاتش پیشکش. روزنامه نگاری محلی یا اساسا رسانه محلی می تونه:

1-      باعث حفظ هویت فرهنگی و خرده فرهنگ های هر منطقه و قوم و قبیله بشه

2-      باعث ایجاد و تقویت روحیه تعامل و مشارکت در میان افراد اون کلونی یا کامیونیتی یا بگید همون منطقه و محل می شه

3-      سبب می شه تا مردم اون کامیونیتی آشنایی بیشتری با هم پیدا کنن و این حس دلبستگی و تعلق خاطرشون رو بهم بیشتر می کنه

4-      می تونه اسیب شناسی دقیقی از یک جامعه کوچک به افراد اون منطقه و حتی سایر افراد بیرونی بده

5-      نخبگانشون رو بهشون می شناسونه و دارایی ها و توانایی هاشون رو و سرمایه هایی که دارن و قدرشو نمی دونن

6-      می تونن از این رسانه محلی به نسل های بعدی یا نسل های حاضرشون آموزش های بومی بدن

7-      رسانه های محلی نقشی برق آسا در روند توسعه به معنی عام و خاصش در یک منطقه دارن از اصلاح یک جوی آب بگیرید تا اصلاح روش های تربیت کودکان در مدارسی سه شیفته در یک استان غیر برخوردار یا همان محروم

8-      رسانه های محلی از مرکز گریزی جلوگیری می کنند. یعنی اگه دلمون می خواد مهاجرت به تهران یا شهر های بزرگ کم بشه باید روی رسانه های محلی سرمایه گذاری بیشتری بفرماییم.

9-      رسانه های محلی باعث ایجاد اعتماد به نفس در میان اعضای اون کامیونیتی می شن که اولین خاصیتش با تکیه بر خاصیت هشتم، اینه که محل زندگیشون رو دوست خواهن داشت و خودشون رو نیازمند به کوچ نخواهن یافت.

10-   تقویت رسانه های محلی باعث می شه که در ساده ترین شکل ممکن اشتغال زایی صورت بگیره، آگهی از راه برسه ، مشاغلی که آگهی می دن رونق بگیرن، پول که خیلی موضوع مهمیه و ما همیشه با نوعی ریاکاری اونو چیز قابلی نمی دونیم ولی همه از جان و دل عاشق اونیم و صب تا شب دنبالش می دویم( کاری که پولدارا نمی کنن، چون اونا اجازه میدن پول بدوه و براشون پول های بیشتری به ارمغان بیاره و این کار رو با سرمایه گذاری در بخش های مختلف انجام می دن)  به گردش در بیاد. ( امیدوارم این جمله آخری رو یعنی از قسمت پول به بعد رو فهمیده باشین چون خیلی وسطاش قاطی پاتی شد. کل یومش* این بود که پول به گردش در میاد!)

11-    دیگه مغزم نمی کشه دوستان

با عرض معذرت خیلی خوابم گرفته و دیگه ذهنم یاری نمی کنه . ولی برای این که بدونین چی شد که این رو نوشتم می تونین رجوع کنین به این پست. این ها که خیلی شو نتونستم بنویسم چیزهاییه که من تو سخنرانی برای دانش آموزان دبیرستانی در همایش خبرنگاری در کانون امام خمینی در شهرری گفتم و امیدوارم به درد اونها خورده باشه و به درد شما هم نیز. کلش اینه که روزنامه نگاری محلی به خدا مهم تر از روزنامه نگاری سراسریه.

https://noroozpour.persianblog.ir/7qZpaR7k77clM8Wa0B3D-%D9%85%D9%86-%D9%85%DB%8C%DA%AF%D9%85-%D8%B1%D9%88%D8%B2%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87-%D9%86%DA%AF%D8%A7%D8%B1%DB%8C-%D9%85%D8%AD%D9%84%DB%8C-%D9%85%D9%87%D9%85%D8%AA%D8%B1%D9%87